دکتر سلامت

محققان با دقت و سعه‌صدر، آزمایشی را طراحی و اجرا کردند تا بتوانند تأثیر تعامل اجتماعی بیماران را طی دوره‌ی درمان شیمیایی بر میزان بقای آنها مورد بررسی و تحلیل قرار دهند. این مطالعه‌ی علمی‌ و پژوهشی به منظور کشف ارتباط بین عوامل اجتماعی و نرخ بقای بیماران تحت شیمی‌درمانی انجام شده است و نتایج آن در این مقاله ارائه خواهد شد.

تأثیر مثبت تعامل اجتماعی بر کیفیت زندگی بر کسی پوشیده نیست، به طوری که در حوزه سلامت نیز می تواند بر شانس یک فرد برای گذراندن بهتر دوره شیمی درمانی اثر مثبت داشته باشد. اگرچه سرطان همچنان به عنوان یکی از دلایل اصلی مرگ در سراسر جهان به حساب می آید، نرخ نجات از این بیماری در سال های اخیر بسیار بالا رفته است. با این حال، اطلاعات محدودی در مورد تعامل اجتماعی و احتمال تأثیر آن بر درمان های متداول سرطان مانند شیمی درمانی موجود است. این موضوع نیاز به بررسی و تحقیق بیشتر دارد تا بتوان درک بهتری از نقش روابط اجتماعی در بهبود نتایج درمان سرطان به دست آورد.

به همین دلیل محققان مرکز پژوهشی ملی ژنوم انسان با همکاری دانشگاه آکسفورد انگلستان (NHGRI) آزمایشی را تدارک دیدند تا اثر تعامل اجتماعی در طول دوره شیمی درمانی را بر نرخ بقای بیماران بررسی کنند. سؤال این بود که آیا شانس زنده ماندن 5 ساله بیماران، تحت تأثیر تعامل با افرادی بود که خودشان هم تحت شیمی درمانی و زنده مانده بودند؟

آنها سوابق پزشکی 4691 بیمار مبتلا به سرطان را که تحت شیمی درمانی بودند، به طور متوسط 60 سال داشتند و 44 درصدشان مرد بودند بررسی و اندازه گیری کردند. محققان که به بررسی «حضور همزمان در بخش شیمی درمانی» علاقه داشتند شبکه ای از بیماران تشکیل دادند که می توانستند در این بخش باهم زندگی کنند و تمام زمانی را که می توانستند در ارتباط با هم وقت بگذرانند دراختیارشان قرار دادند. آنها برای تعیین نفوذ اجتماعی به «حضور همزمان همسایه بسیار نزدیک» وزن دادند و در ضمن نرخ مرگ و میر 5 ساله آنها را نیز لحاظ کردند.

این مطالعه نشان داد که ارتباط داشتن با بیمارانی که دست کم برای 5 سال پس از تکمیل شدن دوره درمان از سرطان نجات یافته بودند نرخ بقا را در افراد دیگر افزایش داد. در مقابل، برقراری ارتباط با آنهایی که احتمال کمتری داشت که حداقل 5 سال زنده بمانند شانس بقای بیماران را پایین آورد. به عبارت دقیق تر وقتی بیماران سرطانی با افرادی وقت می گذراندند که هنوز 5 سال از نجات یافتنشان نگذشته بود احتمال مردن در 5 سال ابتدایی پس از شروع درمان با شیمی درمانی به 72 درصد می رسید. این درحالی است که برقرای ارتباط با بیمارانی که حداقل 5 سال پس از درمان زنده مانده بودند موجب کاهش مرگ و میر آنها تا 68 درصد شد.

دانشمندان این یافته ها را با شانس بقای یک بیمار مبتلا به سرطان در حالت انزوا مقایسه کردند و به این نتیجه رسیدند که تعامل اجتماعی می تواند 2 درصد شانس زنده ماندن را افزایش دهد. به گفته آنها شاید این رقم، بزرگ به نظر نرسد اما واقعاً مهم و حیاتی است. اگر شما 5000 بیمار را در 9 سال در نظر بگیرند، همین 2 درصد می تواند به نجات جان 100 نفر بینجامد. نکته مهم در اینجا پاسخ بدن انسان به استرس است که منجر به تشکیل هورمون آدرنالین می شود و روابط اجتماعی سطح آن را تنظیم می کند.